Τζιλβές

Κάποτε μου 'χαν πει ότι η πιο μεγαλοπρεπής μάχη είναι αυτή που χάνεις αλλά αξίζει να πολεμήσεις... Δεν έδωσα και πολλή σημασία τότε, δεν το πολυσκέφτηκα καν. Αποθηκεύτηκε μόνο στον σκληρό μου δίσκο, έτοιμη να κάνει pop up σαν εκείνα τα ενοχλητικά παράθυρα που σκάνε μύτη στην οθόνη μας και αρνούνται πεισματικά να εξαφανιστούν, έχοντας την αυταρέσκεια ότι θα μας αποσπάσουν την προσοχή απ' ό,τι κι αν κάνουμε.....  ................................................... Έκλεινα τις τελευταίες κούτες με κολλητική ταινία και τα μάτια μου δεν έλεγαν να σταματήσουν να τρέχουν. Νόμιζα ότι τα 'χα ξοδέψει όλα, ότι τα'χα κατασπαταλήσει, ίσως ακόμα και ότι είχα καταχραστεί τη χρήση δακρύων εκείνο το καλοκαίρι -εκείνο που μαύρισα πολύ, την ψυχή μου πάλι , όπως λέει και ο Ερωτικός- μα όχι! Τελικά τα μάτια μου είχαν πολλά να "δώσουν" ακόμα... Λένε ότι το γυναικείο μυαλό είναι σαν να υπάρχουν δεκάδες εκατοντάδες καρτέλες ενός υπολογιστή ανοιχτές και να "τ

Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας και σκάνε σαν πυροτέχνημα... Πολύχρωμοι, με ένταση, με παλμό που σε συνεπαίρνουν και θες να ξεχάσεις πως είναι να 'σαι ενήλικας και να προσχεδιάζεις, να τα 'χεις όλα υπό έλεγχο, παρά μόνο θες να κοιτάζεις το πυροτέχνημα με όλες τις μικροσκοπικές του σπίθες μέχρι να πονέσουν τα μάτια σου από την ομορφιά του θεάματος και να αναγκαστείς να τα κλείσεις... Κι ύστερα -πούφ- έχει εξαφανιστεί, υπάρχει μόνο το σκοτάδι, ίσως κανά δυο τρία αστεράκια που φεγγοβολάνε πιο δυνατά απ' τα άλλα λες και θέλουν να ξεχωρίσουν απ'την παρέλαση μα αυτό είναι όλο... Το πυροτέχνημα έχει τελειώσει και βρίσκεσαι κατά μεσής της νύχτας αιτούμενος να ανακτήσεις όλα τα χαμένα χρόνια που σαν Ιούδας εύκολα απαρνήθηκες λίγο πριν... Αιτούμενος να επανέρθεις στη βόλεψή και την ασφάλεια σου ακόμα και ξεχνώντας εντελώς το πως είναι ένα -πυροτέχνημα-... Βλέπεις η καθημερινότητά σου δεν έχει χώρο για χρώματα και φανταζί εκρήξεις, δεν προλαβαίνεις να χάνεις τον έλ