Ισοπαλία...

Κάποτε μου 'χαν πει ότι η πιο μεγαλοπρεπής μάχη είναι αυτή που χάνεις αλλά αξίζει να πολεμήσεις...

Δεν έδωσα και πολλή σημασία τότε, δεν το πολυσκέφτηκα καν. Αποθηκεύτηκε μόνο στον σκληρό μου δίσκο, έτοιμη να κάνει pop up σαν εκείνα τα ενοχλητικά παράθυρα που σκάνε μύτη στην οθόνη μας και αρνούνται πεισματικά να εξαφανιστούν, έχοντας την αυταρέσκεια ότι θα μας αποσπάσουν την προσοχή απ' ό,τι κι αν κάνουμε.....

 ...................................................

Έκλεινα τις τελευταίες κούτες με κολλητική ταινία και τα μάτια μου δεν έλεγαν να σταματήσουν να τρέχουν. Νόμιζα ότι τα 'χα ξοδέψει όλα, ότι τα'χα κατασπαταλήσει, ίσως ακόμα και ότι είχα καταχραστεί τη χρήση δακρύων εκείνο το καλοκαίρι -εκείνο που μαύρισα πολύ, την ψυχή μου πάλι , όπως λέει και ο Ερωτικός- μα όχι! Τελικά τα μάτια μου είχαν πολλά να "δώσουν" ακόμα...

Λένε ότι το γυναικείο μυαλό είναι σαν να υπάρχουν δεκάδες εκατοντάδες καρτέλες ενός υπολογιστή ανοιχτές και να "τρέχουν" όλες ταυτόχρονα... Ε, λοιπόν φαντάσου ότι στο δικό μου παράλληλα ακουγόταν και μια εκκωφαντική, εκνευριστική μουσική που δεν ήξερα μάλιστα από ποια 

-αναθεματισμένη- καρτέλα προερχόταν! Τόσο έντονες και αφοπλιστικές είναι κάποιες σκέψεις καμιά φορά που σε κατακλύζουν και σε κάνουν ανήμπορο να ελέγξεις τα ίδια σου τα μάτια...

Χτύπησε το κουδούνι. Τα σκούπισα βιαστικά, έριξα λίγο νερό και έτρεξα στην πόρτα. Δεν ήταν κανείς... Ένα μπουκέτο λουλούδια και μια κάρτα που έλεγε:

 " Στις 10.00, στα γνωστά... Σήμερα γιορτάζουμε!"

Έφευγα βλέπεις την επόμενη... Ήταν το τελευταίο μας βράδυ... που θα γιορτάζαμε!

Σε άκουγα όλη νύχτα να λες ότι τίποτα δε θα αλλάξει και ότι όλα θα ναι ακριβώς όπως πριν...ότι η απόσταση σβήνει τις μικρές φλογίτσες αλλά δυναμώνει τις πυρκαγιές... και άλλες τέτοιες μπούρδες που λένε στα 8χρονα για να κοιμηθούν το βράδυ... Και να που άλλαξαν... Και να που άλλαξες...

 ............................................................

Όχι δεν σου κρατάω κακία... Μα να μόνο που θα 'θελα να 'μαι από εκείνες τις μάχες... Θα 'θελα να μου 'λεγες να μείνω και ας έφευγα, θα 'θελα να το παλέψεις κι ας έχανες... Θα 'θελα να το παλέψεις κι ας -με- έχανες... Θα 'θελα να αξίξει αυτός ο πόλεμος ανάμεσα στους πιο ανίερους εχθρούς -τα θέλω- και -τα πρέπει- ... Ακόμα κι αν ερχόταν το πιο ατιμωτικό τέλος... η ισοπαλία!