Τζιλβές

Ένιωθα να βουλιάζω. Έβλεπα το φως να χάνεται. Έβλεπα εμένα να χάνομαι. Η επιφάνεια απομακρυνόταν και μετρούσα τις ανάσες μου αντίστροφα . Βυθιζόμουν στον πυθμένα της θάλασσας ολοένα και πιο πολύ. Έπεφτα μέσα στην αγκαλιά της καθώς άπλωνε γύρω μου τα θέλγητρά της και ας ήξερα πως δν υπήρχε επιστροφή. Χρόνια τώρα η Τζία έβλεπε το ίδιο όνειρο και πεταγόταν μουσκεμένη από τρόμο ως το κόκκαλο. Ήταν όμως, πλέον, αποφασισμένη να φιλήσει τον φόβο της με πάθος! Ήταν ο μόνος τρόπος να τον αντιμετωπίσει. Το καμπανάκι στην πόρτα της σχολής καταδύσεων ήχησε. Ένας γοητευτικός σαραντάρης τράβηξε ένα πολύχρωμο παραβάν πίσω απ'το ταμείο. Ψηλός, γυμνασμένος με αθλητικό ντύσιμο. Δεν μπορούσες να μην προσέξεις τα πράσινα μάτια κι ας μην ήταν μεγάλα και τις γκριζαρισμένες τρίχες που είχαν αρχίσει να ξεπροβάλλουν για να μαρτυρούν την ηλικία του. Σίγουρα ήταν ο τύπος της. Αλλά σίγουρα δεν ήταν κάτι πρωτότυπο γι'αυτόν να τραβάει τα βλέμματα. Την περιεργάστηκε για λίγα λεπτά κι έπειτα είπε ε

Κάθε φορά που άκουγε τους δείκτες του ένιωθε μόνη, τόσο μόνη. Δεν κοιμόταν ποτέ με ρολόι στο δωμάτιο. Εκείνο το προκλητικό τικ-τακ την έκανε να νιώθει έτοιμη να αφήσει την τελευταία της πνοή στη γκιλοτίνα με τη λαιμητόμο να κρέμεται χαιρέκακα από πάνω της. Πάντα είχε ιδιαίτερη σχέση με το χρόνο. Δυνάστης εραστής. Πάντα της έκλεβε και κάτι. Κάθε χρόνο, την ίδια μέρα. Εκείνη η τρυπίτσα στον καναπέ που έκανε το τσιγάρο της, της θύμιζε την ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα στη Σονάτα του Σεληνόφωτος. Άραγε, και τα δικά της μαλλιά να φαντάζουν χρυσά; Άραγε πόσο είχε ασπρίσει η καρδιά της; Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι το πρόβλημά μου η υπερβολή μου κι ό, τι αργεί απάντηση να στείλει Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.... Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο