Τζιλβές

  Τώρα τελευταία τρώω το γλυκό πριν το κυρίως. Αγκαλιάζω σφιχτά το μαξιλάρι για να κοιμηθώ τις νύχτες. Οι ανάσες μου τελειώνουν όλο και πιο πυκνά, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Κι εκείνα τα σημάδια στο δέρμα μου, σαν βούλες δαλματίας, όλο και πληθαίνουν... πολύχρους κάτι το λένε. Έχω ξεχάσει που είναι το δικό μου "happy place" για να ταξιδέψω με το νου. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Πόσα πράγματα χωράνε σε βαλίτσες και κούτες; Ύστερα από 12 χρόνια γάμου... Πόσα μπορείς να πάρεις μαζί σου; Πόσα από σένα πρέπει να ξαναβρείς; Άραγε, αποσυναρμολογούνται όλα για να χωρέσουν ή κάποια απλά πρέπει να τα αφήσεις πίσω; "Ευτυχώς δεν είχατε παιδιά!" μου λένε σε μια απόπειρα παρηγοριάς. Μα εγώ αναρωτιέμαι που να είναι το παιδί μέσα μου; Πού το έχω καταχωνιάσει; Στα σαράντα και κάτι φωτίζουν οι φύτρες μου, με ένα όχι και τόσο χαριτωμένο λευκό, και θέλω να πιστέψω ότι δεν έχασα κι εμένα, κάπου