Τζιλβές

Ζω, δουλεύω, προσπαθώ, αποτυγχάνω, ξαναρχίζω, τρέχω, ξεχνώ...  Πολλές φορές να κάνω αυτά που αγαπώ. Πολλές φορές ξεχνώ, ακόμα κι αυτούς που αγαπώ. Και το χειρότερο από όλα; Κάποιες φορές ξεχνώ ακόμα και το -πως- να αγαπώ. Ξεχάσαμε όλοι μαζί και καθένας χώρια. Μάθαμε στο βόλεμα, στην υποταγή σε ανυπόφορες καταστάσεις. Σπάσαμε τις άκρες του παζλ μας και γίναμε πασπαρτού που κουμπώνουν παντού, χωρίς όντως να κουμπώνουμε πουθενά. Ξεχάσαμε να θέλουμε και τι. Μάθαμε να μην ζητάμε και αρκεστήκαμε στο τίποτα, που είχαν να μας δώσουν. Άνθρωποι δανεικοί και άδειοι. Κι εκεί ακριβώς εκεί ήταν που πείσαμε τον εαυτό μας πως κι εμείς δεν έχουμε και πολλά να δώσουμε, παρά μονάχα προβολές των θέλω μας. Κάναμε πανάκεια λόγια κενά, τιμής ένεκεν μιας αναγκαίας μα παροδικής αγκαλιάς. Κι όμως, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, μονάχα προβολές έχω να δώσω; Και γιατί πρέπει να αρκεστώ; Πέθανε άραγε το happy ending με την προηγούμενη γενιά; Οι άνθρωποι έχουν πραγματικά ανάγκη να πιστέψουν στην αγάπη,