Happy endings do exist...

Ζω, δουλεύω, προσπαθώ, αποτυγχάνω, ξαναρχίζω, τρέχω, ξεχνώ... 
Πολλές φορές να κάνω αυτά που αγαπώ.
Πολλές φορές ξεχνώ, ακόμα κι αυτούς που αγαπώ.
Και το χειρότερο από όλα;
Κάποιες φορές ξεχνώ ακόμα και το -πως- να αγαπώ.

Ξεχάσαμε όλοι μαζί και καθένας χώρια. Μάθαμε στο βόλεμα, στην υποταγή σε ανυπόφορες καταστάσεις. Σπάσαμε τις άκρες του παζλ μας και γίναμε πασπαρτού που κουμπώνουν παντού, χωρίς όντως να κουμπώνουμε πουθενά. Ξεχάσαμε να θέλουμε και τι.

Μάθαμε να μην ζητάμε και αρκεστήκαμε στο τίποτα, που είχαν να μας δώσουν. Άνθρωποι δανεικοί και άδειοι. Κι εκεί ακριβώς εκεί ήταν που πείσαμε τον εαυτό μας πως κι εμείς δεν έχουμε και πολλά να δώσουμε, παρά μονάχα προβολές των θέλω μας. Κάναμε πανάκεια λόγια κενά, τιμής ένεκεν μιας αναγκαίας μα παροδικής αγκαλιάς.

Κι όμως, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, μονάχα προβολές έχω να δώσω; Και γιατί πρέπει να αρκεστώ; Πέθανε άραγε το happy ending με την προηγούμενη γενιά;

Οι άνθρωποι έχουν πραγματικά ανάγκη να πιστέψουν στην αγάπη, στο διαφορετικό, στη μοναδικότητα του εγώ τους, στο ότι έχουν δικαίωμα να ζήσουν κάτι ξεχωριστό από το αέναο repeat πολλών ταυτόσημων love stories. 

O Tolstoy είπε κάποτε :

Εverything I understand, I understand only because I love...

Εverything is, everything exists only because i love... 

Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, να το κάνουμε όποτε μπορούμε.

Όπως μπορούμε.

Και αν δεν μπορούμε, να το διεκδικούμε για όσο μπορούμε.

Η αγάπη δεν είναι τόσο δύσκολη όσο φαντάζει αρκεί να της δώσουμε το χώρο και το χρόνο να μπει στη ζωή μας.

Κι ας μην ξεχνάμε το happy ending δεν είναι τόσο απόμακρο όσο θέλει να πιστεύουμε ότι είναι.

Oh my baby
I never gonna fall in love again
Better be alone
For my happy end
I never gonna see my love again In the end
Better be alone
For my happy end But I'm in love