Τζιλβές

Βγήκε στην παραλιακή να περπατήσει.  Έτρεχε σχεδόν. Να ξεφύγει.  Από τι;  Από ποιον;  Από τον ίδιο της τον εαυτό μάλλον.  Ένιωθε να πνίγεται, να μη της φτάνει ο αέρας.  Παγιδευμένη. Φυλακισμένη στους τέσσερις τοίχους της ζωής που ζούσε μία αέναη λούπα των ίδιων πραγμάτων, χωρίς να νιώθει, να ονειρεύεται.  Χωρίς να έχει κάτι να περιμένει. Κάτι να ελπίζει. Κάτι που θα την κάνει να χαμογελά.  Η θάλασσα, μόνο αυτή ήταν εκεί να την ακούει υπομονετικά δίχως να χρειάζεται να μιλά. Να την τροφοδοτεί οξυγόνο, όταν ένιωθε πως της τελειώνει. ************************************************** Ποια είναι τάχα εκείνη η κινητήριος δύναμη που σε ξυπνά από το λήθαργο της ρουτίνας; Τι σόι πράγμα σε κάνει να ξεχνάς. Να ξεχνάς ποιος ήσουν, τι έχεις ζήσει, τι ραντεβού έχεις κλείσει για αύριο, πόσα χρωστάς στη ΔΕΗ, πότε πρέπει να παραδώσεις το πρότζεκτ στη δουλειά.  Είναι εκείνο εκεί το συναίσθημα που δειλιάζω ακόμη και να ξεστομίσω, μήπως μ'ακούσει κι έρθει να με τιμ