Τότε που χάθηκαν οι λέξεις.
Περπάτησα κάτω από τα φύλλα που θρόιζαν και σήκωσα το γιακά μου για να γλιτώσω απ' την υγρασία που ένιωθα να με τρυπά. Κοίταζα τις πλάκες τους πεζοδρομίου, με εκνεύριζαν όλες οι κακοτεχνίες και τα σπασίματα, μα προσπαθούσα να τα αγνοήσω. Μια άδεια σακούλα που στροβιλιζόταν στον αέρα μου τράβηξε την προσοχή. Θύμιζε πικραλίδα που σκορπάει. Είχα φτάσει στη στάση από όπου έπαιρνα πάντα το λεωφορείο 7 για τη σχολή. Καθόταν μία κοπέλα με μωβ ζιβάγκο, ένα παλτό στο χρώμα του κρόκου και ένα κασκόλ που περισσότερο θύμιζε κουβέρτα. Μόλις με είδε μου έκανε χώρο για να κάτσω και μειδίασε. Συνέχισα να κοιτάζω τις πλάκες. Ακόμα δεν τα πήγαινα καλά στην επαφή με αγνώστους. Αυτή, όμως, κάτι μου θύμιζε. Είχε κάτι πολύ οικείο. Ίσως τα χρώματα. Το άρωμα που θύμιζε καλοκαίρι, μέσα στο καταχείμωνο. Μα ναι! Την κυρία Γιάννα. Την πρώτη μου κυρία στην πρώτη δημοτικού. Όχι, όχι της τάξης. Τη δική μου, χρωματιστή κυρία. *****************************************************************************