Τζιλβές

Σηκώθηκε από το κρεβάτι. Έδεσε τα μαλλιά της και έβαλε όσα περίσσευαν πίσω από τα αυτιά. Έπιασε το πρόσωπο της με τις παλάμες της. Ένιωσε ένα οξύ σούβλισμα δίπλα στο δεξί της φρύδι. Δεν είχε επουλώσει, ακόμα, η μελανιά. Είχε πάρει ένα βιολετί χρώμα, που μπορούσες να το πεις και χαριτωμένο. Έβγαλε τα ρούχα απ' το πλυντήριο. Της άρεσε να ξεκινάει τη μέρα της με το άπλωμα. Έτσι, μπορούσε να δει απ' το μπαλκόνι της τι μέρα έχει έξω. Αν ήταν μουντή με φορτωμένα τα σύννεφα ή αν έφταναν οι αχτίνες του ήλιου να ζεστάνουν και τις πίσω πλευρές της πολυκατοικίας.  Σειρά είχε το μαγείρεμα. Συμμάζεμα. Ξεσκόνισμα. Σκούπα. Σφουγγάρισμα. Σιδέρωμα. Αν χρειαζόταν θα έβγαινε για τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Όχι πια εκείνο της γειτονιάς, γιατί την κοίταζαν με λύπηση. Από όλα μονάχα αυτό δεν ανεχόταν. Τον οίκτο. Όλη τη μέρα πάντως με κάτι θα απασχολούταν. Από τότε που σταμάτησε τη δουλειά, γιατί της την έπεφτε το αφεντικό -όπως είπε ο Γιώργος- χρειαζόταν κάτι να γεμίζει το χρόνο της. Κά