Νέα αρχή

Σηκώθηκε από το κρεβάτι. Έδεσε τα μαλλιά της και έβαλε όσα περίσσευαν πίσω από τα αυτιά. Έπιασε το πρόσωπο της με τις παλάμες της. Ένιωσε ένα οξύ σούβλισμα δίπλα στο δεξί της φρύδι. Δεν είχε επουλώσει, ακόμα, η μελανιά. Είχε πάρει ένα βιολετί χρώμα, που μπορούσες να το πεις και χαριτωμένο.

Έβγαλε τα ρούχα απ' το πλυντήριο. Της άρεσε να ξεκινάει τη μέρα της με το άπλωμα. Έτσι, μπορούσε να δει απ' το μπαλκόνι της τι μέρα έχει έξω. Αν ήταν μουντή με φορτωμένα τα σύννεφα ή αν έφταναν οι αχτίνες του ήλιου να ζεστάνουν και τις πίσω πλευρές της πολυκατοικίας. 

Σειρά είχε το μαγείρεμα. Συμμάζεμα. Ξεσκόνισμα. Σκούπα. Σφουγγάρισμα. Σιδέρωμα. Αν χρειαζόταν θα έβγαινε για τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Όχι πια εκείνο της γειτονιάς, γιατί την κοίταζαν με λύπηση. Από όλα μονάχα αυτό δεν ανεχόταν. Τον οίκτο. Όλη τη μέρα πάντως με κάτι θα απασχολούταν. Από τότε που σταμάτησε τη δουλειά, γιατί της την έπεφτε το αφεντικό -όπως είπε ο Γιώργος- χρειαζόταν κάτι να γεμίζει το χρόνο της. Κάποτε της άρεσε να γράφει ποιήματα. Όχι όχι, δεν τα έδειχνε και πουθενά. Μα έτσι απλά, κάπως ένιωθε να ξεμπουκώνει.

Μια μέρα έπεσε στα χέρια του Γιώργου ένα χαρτί που είχε γράψει ένα.

"Μα τι βλακείες γράφεις; Τι νομίζεις ότι είσαι καμιά παιδούλα και γράφεις ποιήματα;"

"Για μένα τα γράφω βρε Γιώργο μου. Δεν τα διαβάζει κανείς."

"Γιατί και να τα έδειχνες κάπου θα τα διάβαζαν;"

Έσκυψε το κεφάλι και κάπως έτσι, σταμάτησε να γράφει.

Δεν ήταν κακός. Απλά ήταν κάπως απότομος. 
Και να... Ίσως να μην μπορούσε να ελέγξει τα νεύρα του. 
Πάντα τη φρόντιζε. 
Στη δουλειά της αυτός κατάλαβε πρώτος ότι την γλυκοκοιτάζει το αφεντικό. Η Κάτια ήταν και λίγο αφηρημένη και δεν τα πρόσεχε αυτά. Τότε, της είπε να μην ξαναφορέσει φούστα στη δουλειά για να μη δίνει δικαιώματα. Για το καλό της. Όταν βέβαια της είπε για πρώτη φορά να σταματήσει να δουλεύει, νόμιζε ότι της κάνει πλάκα. Εκείνος εξαγριώθηκε. 
Δεν ήθελε να την πονέσει. Την κρατούσε σφιχτά απ' τα μπράτσα και την ταρακουνούσε για να καταλάβει τι της λέει. Την άφησε μονάχα όταν ούρλιαζε:

"ΠΟΝΑΩ".

Δεν ήθελε να την πονέσει. 
Απλά ήθελε να καταλάβει ότι θέλει το καλό της.

Δεν ήταν κακός.

Ούτε και τότε που την έσπρωξε, για να φύγει απ' το σπίτι και ράγισε το πλευρό της, το ήθελε. Ήταν ατύχημα. Στο κάτω κάτω της γραφής αυτός την πήγε νοσοκομείο. Δεν ήταν κάνας αναίσθητος. Απλά δεν καταλάβαινε ότι πρέπει να ξεκόψει παρτίδες με αυτήν την καριόλα τη φίλη της τη Μάρω. 

"Στο 'χω πει χίλιες φορές είναι πουτάνα και θέλει να μας χωρίσει. Απ' την αρχή μου κωλοτριβότανε! Μη κοιτάς που εγώ ο βλάκας στραβώθηκα και αγάπησα εσένα. Γι' αυτό σου βάζει λόγια όλη την ώρα."

Άλλωστε η Μάρω ήταν η μόνη της κολλητή και την είχε φιλοξενήσει δυο τρεις φορές, που είχαν τσακωθεί άσχημα. Δεν τα ανεχόταν, όμως, αυτά ο Γιώργος. Εκείνο το βράδυ της έδωσε τελεσίγραφο.

"Ή εμένα ή τη Μάρω! Διαλέγεις και παίρνεις. Δε θα μ' έχεις εμένα καβάτζα για να βγαίνεις με τη Μάρω να γκομενίζετε!"

"Βρε μωρό μου στο καφέ της γειτονιάς ήμασταν για μια ώρα. Εγώ ποτέ δεν..."

Δεν πρόλαβε να αποσώσει τη φράση της. Άρχισε τα ανάκατα βρισίδια, πήρε το σάκο του γυμναστηρίου και πήγε να φύγει απ' το σπίτι. Εκείνη με κλάματα και παρακαλετά μπήκε μπροστά του. Και κάπου εκεί την έσπρωξε. 
Καταλάθως. 
Δεν ήταν σκόπιμο.

Δεν ήταν κακός...

Λίγο μετά απομακρύνθηκε και με τους δικούς της, ακόμα και με την αδερφή της, που τα έλεγαν όλα. Κάτι της είχαν πει ότι είναι δική της επιλογή και όποτε θέλει φεύγει. Και ύστερα, μεγάλη κοπέλα είναι, να μάθει να αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Άμα θέλει να μείνει μόνη στα 35 της, πρόβλημα της. 
Και δεν μπορούμε να τα 'χουμε όλα σ' αυτήν τη ζωή!

"Στο κάτω κάτω ο Γιώργος δεν είναι κακός, αυτός σε συντηρεί." 
είχε πει με το επικριτικό ύφος η μάνα της που δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι κοπέλα με κοτζάμ μεταπτυχιακό δεν είχε δουλειά.

"Άμα θέλεις να ανεξαρτοποιηθείς να πιάσεις μια δουλίτσα, να μαζέψεις λίγα λεφτά και άμα θέλεις μετά χωρίζεις. Από εμάς πάντως μην περιμένεις να τα βρεις όλα έτοιμα. Όλες ανεχτήκαμε κάποια πράγματα στο γάμο μας."

Ένιωθα να μην ζω. Ανέπνεα. Ξυπνούσα. Κοιμόμουν. Μα αυτό ήταν όλο. 
Μια αέναη δυστυχία. Καμία διάθεση για ζωή. 

Δεν ένιωθα.

Ούτε πόνο, ούτε μίσος. 
Απλά ζούσα.

Είχα κουραστεί να αισθάνομαι ότι τα κάνω όλα τόσο λάθος.

Είχα κουραστεί.

Ήταν λες και έβλεπα κάποια άλλη να ζει τη ζωή μου.

Σαν να με είχαν εγκλωβίσει σε μια φωτογραφία, που έδειχνα χαρούμενη χωρίς να είμαι.

Δεν υπήρχε διαφυγή από το κάδρο.

Και έφταιγα. 
Έφταιγα εγώ για τις επιλογές των άλλων. 
Και έπρεπε να τις υπομείνω. 

Περίμενα να εμφανιστεί κάποιος σωτήρας. 
Κάποιος να ακούσει την κραυγή της σιωπής μου. 
Να δει τον πόνο πίσω από το ευγενικό χαμόγελο.

Μα κανείς.

Κανείς δεν είχε το χρόνο να ασχοληθεί με το δικό μου δράμα.

Όλοι έχουν κάτι σημαντικότερο να ασχοληθούν, από εμένα...

Κι άλλωστε, γιατί να νοιαστούν, αν δε σε χρειάζονται;

Εκείνο το βράδυ το είχε πάρει απόφαση να του μιλήσει. Ήθελε να στείλει βιογραφικό σε δυο τρεις δουλειές. Όχι κάτι σπουδαίο. Οι περισσότερες part-time, αλλά για να 'χει κάτι να ασχολείται. Να νιώθει χρήσιμη. Να βοηθήσει και με τα οικονομικά του σπιτιού.

Δεν πήγε καλά.
Δεν υπήρχαν περιθώρια για τις "φαεινές ιδέες" της.

Μπήκε να κάνει ένα αφρόλουτρο που ανακούφιζε τον πόνο από τις μελανιές. Βγαίνοντας, πήγε να πιαστεί στο νιπτήρα, γλίστρησε και έσπασε η γυάλινη σαπουνοθήκη. Τα μάζεψε άρον άρον, για να μη τα δει ο Γιώργος και της βάλει τις φωνές. Πάνω στη βιασύνη της, κόπηκε βαθιά με το γυαλί και άρχισε να στάζει το αίμα στο πλακάκι.

Δεν ένιωθε πόνο. Ούτε καν τσούξιμο. 
Ήθελε απλά να σταματήσει να νιώθει το οτιδήποτε.

Τότε της καρφώθηκε η ιδέα.

Ιδέα Νο1

Αν γίνω καλύτερη, αν προσπαθήσω περισσότερο, θα τον κάνω να με αγαπήσει. Δεν είναι κακός.

Ιδέα Νο2

Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Πόσο πόνο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;

Ιδέα Νο3

Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να με σώσει είμαι εγώ.

*Ανάλογα με την ιδέα που διάλεξες συνέχισε στο τέλος με το ίδιο χρώμα*

Το επόμενο πρωί σηκώθηκε από το κρεβάτι. Έδεσε τα μαλλιά της και έβαλε όσα περίσσευαν πίσω από τα αυτιά. Έπιασε το πρόσωπο της με τις παλάμες της και ένιωσε ένα οξύ σούβλισμα δίπλα στο δεξί της φρύδι. 

Έβγαλε τα ρούχα απ' το πλυντήριο. Σειρά είχε το μαγείρεμα. Συμμάζεμα. Ξεσκόνισμα. Σκούπα. Σφουγγάρισμα. Σιδέρωμα. Αν χρειαζόταν θα έβγαινε για τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Σήμερα είχε ωραία μέρα, θα έκανε και τα τζάμια.

Πέντε χρόνια μετά η Κάτια εισήχθη εσπευσμένα στα επείγοτντα με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις ένα βράδυ Πέμπτης. Δεν υπήρχαν και πολλά που μπορούσαν να κάνουν. Ο Γιώργος ήταν συντετριμμένος. Ωρυόταν: 

"Ήταν ατύχημα."

Τελικά, πώς ορίζεις τον κακό;

Το επόμενο πρωί σηκώθηκε από το κρεβάτι. Έδεσε τα μαλλιά της και έβαλε όσα περίσσευαν πίσω από τα αυτιά. Γέμισε την μπανιέρα  και έβαλε το αφρόλουτρο που της άρεσε. Πήρε το μικρό ραδιοφωνάκι στο μπάνιο και το έβαλε στο τέρμα, έτσι όπως εκνεύριζε το Γιώργο.
Ήταν κι αυτό ένα είδος επανάστασης.

Άνοιξε το ντουλαπάκι της με τα αχρησιμοποίητα καλλυντικά και ψαχούλεψε εκείνο το γυαλάκι που την είχε κόψει βαθιά. Το περιεργάστηκε για λίγο και έψαξε την πλευρά που ήταν πιο κοφτερή. Ξάπλωσε στην μπανιέρα και περίμενε λίγο να ηρεμήσει η ταχυκαρδία της. Δε φοβόταν. Μονάχα δεν ήξερε τι να περιμένει μετά. 
Θα 'τανβκάθετες οι χαρακιές που θα τραβούσε για να μην υπάρχει γυρισμός.
 Κι ύστερα; Ύστερα σκοτάδι.

Το επόμενο πρωί σηκώθηκε από το κρεβάτι. Πήγε να δέσει τα μαλλιά της. 
Κοίταξε το λαστιχάκι με μένος. Άνοιξε το συρτάρι με τα ραφτικά της, άρπαξε το ψαλίδι και το κανε κομμάτια.
 Τίναξε τα μαλλιά της δεξιά και αριστερά. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και χαμογέλασε.
Είχε καιρό να χαμογελάσει. Είχε ωραία μέρα. Το είχε πάρει απόφαση. Ήταν η ώρα να σπάσει το κάδρο και να σκίσει τη φωτογραφία που έδειχνε χαρούμενη χωρίς να είναι. Ήθελε πλέον να είναι.

Γέμισε βιαστικά μια τσάντα με όσα ρούχα χωρούσαν. Έγραψε σε ένα χαρτί:

"Φεύγω. Μη με ψάξεις. Ξέρεις το γιατί."

Ξετρύπωσε όσα λεφτά είχε μαζέψει από αυτά που περίσσευαν στο σούπερ μάρκετ. Πήρε τα πράγματά της και έφυγε. Δεν είχε ακριβές πλάνο. Δεν ήξερε τι δυσκολίες θα αντιμετωπίσει. Μα δε φοβόταν πια.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ένιωθε ζωντανή. Είχε μπροστά της μια νέα αρχή.

I know I'm crying 'cause you just won't change
Love figures
I gave it all and you gave me shit
Love figures
I wish I could do exactly what you did.....