Τζιλβές

  Τώρα τελευταία τρώω το γλυκό πριν το κυρίως. Αγκαλιάζω σφιχτά το μαξιλάρι για να κοιμηθώ τις νύχτες. Οι ανάσες μου τελειώνουν όλο και πιο πυκνά, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Κι εκείνα τα σημάδια στο δέρμα μου, σαν βούλες δαλματίας, όλο και πληθαίνουν... πολύχρους κάτι το λένε. Έχω ξεχάσει που είναι το δικό μου "happy place" για να ταξιδέψω με το νου. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Πόσα πράγματα χωράνε σε βαλίτσες και κούτες; Ύστερα από 12 χρόνια γάμου... Πόσα μπορείς να πάρεις μαζί σου; Πόσα από σένα πρέπει να ξαναβρείς; Άραγε, αποσυναρμολογούνται όλα για να χωρέσουν ή κάποια απλά πρέπει να τα αφήσεις πίσω; "Ευτυχώς δεν είχατε παιδιά!" μου λένε σε μια απόπειρα παρηγοριάς. Μα εγώ αναρωτιέμαι που να είναι το παιδί μέσα μου; Πού το έχω καταχωνιάσει; Στα σαράντα και κάτι φωτίζουν οι φύτρες μου, με ένα όχι και τόσο χαριτωμένο λευκό, και θέλω να πιστέψω ότι δεν έχασα κι εμένα, κάπου

     Έφτασε η εποχή που τα Σάββατα γίναν ολόιδια με τις Δευτέρες. Γκρίζα σύννεφα απελπισίας καρφώθηκαν πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων και τους γέμισαν θυμό και αγανάκτηση. Πλήθυναν οι βαριαστεναγμοί και τα ξεφυσήματα. Όλοι μαλώνουν χωρίς καλά καλά κι οι ίδιοι να ξέρουν το γιατί. Τα χαμόγελα σβήστηκαν από τα πρόσωπα των περαστικών. Όλοι πήραν για παρέα ένα σκύλο, μήπως και παρ' ελπίδα τους θυμισει ξανά πως να αγαπούν. Τα βλέμματα δε μιλάνε πια μεταξύ τους, παρά είναι χαμένα στο άπειρο της σκέψης τους. Κι άλλα πάλι καρφωμένα σε φωτεινές οθόνες πιο κενά από ποτέ. Η ζωή διαδραματίζεται μέσα από καλοστημένες και επί πολλάκις επεξεργασμένες φωτογραφίες, που ανεβαίνουν στα social, παρέα με ένα πιασάρικο quote, επαρκώς θελκτικό για τα likes. Η αξία των ανθρώπων μετριέται σε ακόλουθους που λίαν συχνά εξαγοράζονται για να ενισχύσουν το γόητρο τους.  Γεννήθηκε η γενιά των ανθρώπων που ζουν σε δύο πραγματικότητες, την αληθινή και την ψηφιακή. Μα δεν ξέρουν πάντα ποια είναι η πραγματική. Μικρ