Σοκολάτα πριν το φαγητό...

 

Τώρα τελευταία τρώω το γλυκό πριν το κυρίως.

Αγκαλιάζω σφιχτά το μαξιλάρι για να κοιμηθώ τις νύχτες.

Οι ανάσες μου τελειώνουν όλο και πιο πυκνά, χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Κι εκείνα τα σημάδια στο δέρμα μου, σαν βούλες δαλματίας, όλο και πληθαίνουν... πολύχρους κάτι το λένε.

Έχω ξεχάσει που είναι το δικό μου "happy place" για να ταξιδέψω με το νου.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Πόσα πράγματα χωράνε σε βαλίτσες και κούτες; Ύστερα από 12 χρόνια γάμου... Πόσα μπορείς να πάρεις μαζί σου; Πόσα από σένα πρέπει να ξαναβρείς; Άραγε, αποσυναρμολογούνται όλα για να χωρέσουν ή κάποια απλά πρέπει να τα αφήσεις πίσω;

"Ευτυχώς δεν είχατε παιδιά!" μου λένε σε μια απόπειρα παρηγοριάς. Μα εγώ αναρωτιέμαι που να είναι το παιδί μέσα μου; Πού το έχω καταχωνιάσει; Στα σαράντα και κάτι φωτίζουν οι φύτρες μου, με ένα όχι και τόσο χαριτωμένο λευκό, και θέλω να πιστέψω ότι δεν έχασα κι εμένα, κάπου εκεί μέσα στις κούτες...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ξέρεις μερικές φορές με κοιτάζω στον καθρέφτη, χωρίς να μπορώ όντως να με δω.

Πειράζω την ελιά που έλεγες πως μου πάει, μα δεν τη συμπαθώ πια.

Το στομάχι μου ολοένα και πιο συχνά θυμώνει μαζί μου και με πονάει, σχεδόν όσο κι εσύ.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αλήθεια, τι να υπάρχει μετα; Υπάρχει άραγε κάτι; Κι εγώ γιατί αισθάνομαι τόσο άδεια; Κουρασμένη. Απ΄τη ζωή, απ'τους ανθρώπους, απ΄όσα έχω νιώσει. Λες να έκλεισα και τα συναισθήματα μου σε κάποια κούτα και να τα ξαναβρώ κάποτε; Λες να γυρίσουν πίσω σε μένα; Ίσως γυρίσουν όταν όμως δε θα' μαι η ίδια εγώ. 

Κι αυτό το δαχτυλίδι- χειροπέδα τι να το κάνω άραγε; Μπορεί ο φυλακισμένος να ζήσει μακριά από τη φυλακή του; Που να είναι αυτό το μακριά;

Καινούριο μέρος- καινούρια αρχή- δε σε φοβάμαι εσένα, αντέχεις και άλλα τέτοια κοινότοπα ακούνε όλοι σαν εμένα και γελάνε για να μην κλάψουν μπροστά στους άλλους που τους χτυπάνε με μια "και καλά" συμπόνια την πλάτη. Η ενσυναίσθηση πάει περίπατο και μέσα τους λένε "Μακριά από μας!" βουλιάζοντας μέσα σε ένα μίζερο βόλεμα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ξέρεις κάποτε είχα διαβάσει ότι όταν τρως πρώτα το γλυκό συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να περιμένεις... Δε θες άλλο να ζεις στο λίγο που πρέπει να γίνει για σένα αρκετο, να το τραβήξεις στο κρεβάτι του Προκρούστη για να σου φτάσει! 

Είναι τότε που καταλαβαίνεις ότι εσύ κρατάς το κλειδί και μπορείς να βγείς από το χρυσό κλουβί σου και να πετάξεις, όσο κι αν φοβάσαι. Και ξέρεις κάτι; Όλοι φοβούνται...

Δικαιούσαι να φοβάσαι! Δικαιούσαι όμως και να ζήσεις! Για σένα... όχι για τους άλλους. Με τα λάθη σου και με τα στραβά σου, χωρίς να αυτολογοκρίνεσαι. Μα κυρίως με όσα σε κάνουν να χαμογελάς, ακόμα κι αν αυτό είναι ένα κομμάτι σοκολάτας πριν το φαγητό. 

Ξέρεις τι λέω τελικά στον καθρέφτη μου που ίσως κάποιες φορές δε με αναγνωρίζω; 

Ζήσε! 

Όσο μπορείς, όπως μπορείς... 

Βγες από το κλουβί σου και ΠΕΤΑ.