Τιμής ένεκεν του φεγγαριού...

Ο έρωτας έγινε like...

Δε θυμάμαι πότε ακριβώς ξεκίνησε όλο αυτό το παιχνίδι και σίγουρα δεν ξέρω πότε θα τελειώσει...Μα είναι θλιβερό! Οι άνθρωποι έπαψαν να ερωτεύονται όπως παλιά. Όλη η ζωή περιστρέφεται γύρω απ'τα like, πόσοι και ποιοι είδαν τα story μου, πόσοι εξ αυτών απάντησαν...

Οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται πια, παρά μόνο καυλαντίζουν με ημίγυμνες φωτογραφίες που αποκαλύπτουν ένα εκατοστό παραπάνω δέρματος και επ' ουδενί δεν δίνουν σημασία στη γύμνια της ψυχής... Με πρησμένα χείλη και στήθη και οτιδήποτε προστίθεται τεχνητά, τουρλωμένα και σουφρωμένα όλα έτοιμα για φωτογράφιση του playboy!

Που να μιλήσεις για την ομορφιά της ψυχής; Για το πόσο μπορεί να σε γοητέψει ένα μυαλό; Τα πόσα μπορεί να σου πει κάποιος με το βλέμμα; Για εκείνα τα δήθεν τυχαία αγγίγματα, τα ηλεκτροφόρα; Για τις συζητήσεις όταν δεν υπάρχει κανείς τριγύρω ή γι' αυτές που κάνουν τους τριγύρω ανύπαρκτους; Και πως να εξηγήσεις για όλα εκείνα που λέγονται στην απόλυτη σιωπή;

Μάλλον παραείναι ρομαντικά για την εποχή του ψηφιακού.... Όλα αυτά δεν δημοσιεύονται, δεν κοινοποιούνται με check in και tag για να λάβουν της αντίστοιχης "αποδοχής". Πόσο σημαντικά είναι στην εποχή μας όλα αυτά που δεν μπορείς να δείξεις ή για να ακριβολογούμε να τα "επιδείξεις"...

Και μαζί με όλα αυτά χάθηκε η ντομπροσύνη - αντρικού και γυναικείου φύλου... Χάθηκε το "τα παίζω όλα για πάρτι σου κι ας μείνω στον άσσο" για χάρη της βόλεψης, της ασφάλειας μιας "ζωούλας" βολικά φτιαγμένης με υποκοριστικά -δουλίτσας, παρεακι, κοπελίτσας! Χάθηκε το ρίσκο μέσα στην αυστηρή οριοθέτηση και το χρονοδιάγραμμα που όμορφα και διακριτικά σου επιβάλει ο κοινωνικός σου κύκλος... Μα, είναι να αναρωτιέσαι... Χωράνε άραγε στον πραγματικό έρωτα τα όρια...;