Τζιλβές

"Η ζωή είναι σαν το τάβλι. Άσπρα και μάυρα πούλια που προσπαθούν να ταξιδεψουν απο τη μία μερία του ταμπλό στην άλλη εμπλέκονται σ’έναν αγώνα ταχύτητας για το ποιος θα φτάσει πιο γρήγορα στον προορισμό του. Και είτε παίζεις πλακωτό, φεύγα ή πόρτες ένα πράγμα δεν αλλάζει ποτέ: Το παιχνίδι παίζεται πάντα μ’αντίπαλο, και για κάθε παρτίδα που τελειώνει, αρχίζει μια καινούργια που πρέπει να κερδιθεί. Γιατί όπως στη ζωή, έτσι και στο τάβλι ο αγώνας ποτέ δεν τελειώνει." Singles Τελείωνε κάτι τελευταίες δουλειές με το σπίτι, μόλις είχε μετακομίσει κι όλο κάτι έβγαινε. Έσβησε το μάτι της κουζίνας που ετοίμαζε φαγητό, ντύθηκε στα γρήγορα και ετοιμάστηκε. Έπρεπε να κατέβει στο κέντρο για κάτι πληρωμές και λίγα ψώνια. Πόσο της είχε λείψει να περπατάει ανέμελη στην αγορά, να χαζεύει τις βιτρίνες στην Τσιμισκή, να περπατάει ανάμεσα στα bistro στην Ικτίνου και πάντα μα πάντα, παρά την κούραση, να επιστρέφει περπατώντας απ' την παραλιακή για να γεμίσουν τα μάτια της γαλάζ

Παλλαισθησία... Είναι η ασυνείδητη ανάκληση της μνήμης εξ αιτίας μιας μυρωδιάς, μιας γεύσης, ενός τραγουδιού και η ακούσια επιστροφή σου στο παρελθόν, στο να ξαναζήσεις όσα είχες ξεχάσει ανάμεσα σε τόσες άλλες αναμνήσεις ή που σκοπίμως είχες απωθήσει, επιμελώς είχες θάψει κάτω από τόνους λήθης, ώστε να μην ανακτήσουν τη δύναμη να σε ξαναπληγώσουν. «Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο... Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε.  Αγαπούσα που τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα ‘βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία. » Ακόμα, όταν γεύομαι κύμινο, ζωντανεύουν όλα εκείνα τα μεσημέρια που η γιαγιά μου, μας μαγείρευε σουτζουκάκια, τα μπελαλίδικα της Πόλης, και το σπίτι πλημμύριζε κανέλα και κύμινο, δυο γεύσεις  τόσο αντίθετες, σχεδόν όσο το αρσενικό και το θηλυκό, που παντρεύονταν όμως, τόσο αρμονικά στον κιμά της... Μα εκείνο το τραγούδι, το δικό σου τραγούδι

"What the hell hapened to you? What kind of damage was done to you...? Caring only makes you... Weak!!!" #Suits Μία από τις πιο αληθινές φράσεις που έχω ακούσει ποτέ, όσο κυνική κι αν είναι! Αποτελούμαστε από αδυναμίες, η κατασκευή του ανθρώπου αποτελείται από αυτές... Η φύση μας, μας οδηγεί σε ποικίλες πράξεις αδυναμίας και γινόμαστε ανίκανοι να τις αποφύγουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...  Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα: Οκνηρία Αλαζονεία Λαγνεία Απληστία Οργή Ζηλοφθονία Και τις περισσότερες φορές τουλάχιστον δύο εξ αυτών διαπλεκόμενα...  Και "ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω". Μα διερωτώμαι δεν είναι η αγάπη αδυναμία;  ο έρωτας χωρίς ανταπόδοση;  η φιλία σε ανάξιους ανθρώπους;  η δοτικότητα σε αχάριστους;  ή μήπως να προσθέσω το απυρόβλητο αυτών, που δεν αντέχουμε να χάσουμε απ' τη ζωή μας...;;;  Δεν είναι όλες αυτές αδυναμίες και δη θανάσιμες; Πόσες φορές οι ίδιοι φορέσαμε παρωπίδες σε όσα δεν αν