Παλλαισθησία...

Παλλαισθησία...

Είναι η ασυνείδητη ανάκληση της μνήμης εξ αιτίας μιας μυρωδιάς, μιας γεύσης, ενός τραγουδιού και η ακούσια επιστροφή σου στο παρελθόν, στο να ξαναζήσεις όσα είχες ξεχάσει ανάμεσα σε τόσες άλλες αναμνήσεις ή που σκοπίμως είχες απωθήσει, επιμελώς είχες θάψει κάτω από τόνους λήθης, ώστε να μην ανακτήσουν τη δύναμη να σε ξαναπληγώσουν.

«Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο... Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε. Αγαπούσα που τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα ‘βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.»

Ακόμα, όταν γεύομαι κύμινο, ζωντανεύουν όλα εκείνα τα μεσημέρια που η γιαγιά μου, μας μαγείρευε σουτζουκάκια, τα μπελαλίδικα της Πόλης, και το σπίτι πλημμύριζε κανέλα και κύμινο, δυο γεύσεις  τόσο αντίθετες, σχεδόν όσο το αρσενικό και το θηλυκό, που παντρεύονταν όμως, τόσο αρμονικά στον κιμά της...

Μα εκείνο το τραγούδι, το δικό σου τραγούδι, να παίζει ξανά και ξανά στο μυαλό μου σαν κολλημένο γραμμόφωνο απ' την στιγμή που σε είδα...; Τη στιγμή που σε ξαναείδα 10 χρόνια μετά; Με τόση σιγουριά είχα κλειδώσει καλά εκείνες τις αναμνήσεις και τις είχα κρύψει βαθιά στην πιο άτιμη λήθη, αυτή του χρόνου... Είχα κρατήσει μόνο τη μνήμη του χαμόγελού σου, αυτού που έκρυβε τόσα ψέμματα, για να μου θυμίζει τη γητεία που μαγνητίζει τις πεταλούδες στη φωτιά και όλοι ξέρουμε ότι αυτός ο έρωτας δεν εξελίσσεται και τόσο καλά...

Ψέμματα... παλλαισθησία είναι η αισθαντικότητα των οστών στο ερέθισμα των δονήσεων, μορφή τής εν τω βάθει αισθαντικότητας.

Είδες πόσο εύκολα μπορώ να σε κάνω να με πιστέψεις...;

Σχεδόν όσο το έκανες κι εσύ...