Τζιλβές

Άφησέ με να πάω, εκεί που δεν μπορώ. Άφησε με να δω, όσα δε θα ονειρευτώ. Το άρωμα του ονείρου κυκλάμινο μπουμπουκιαστό. Άφησέ με τον ουρανό, να ερωτευτώ. Άφησέ με της γης την τρέλα, να γευτώ. Μαγεία δεν έχουν πια τα πουλιά, γι’ αυτό πετάνε τόσο μακριά. Μη μου λες μυστικά, μη μιλάς στα κρυφά. Το φεγγάρι μην κρατάς, άλλο πια χαμηλά. Άφησέ με να φύγω, στις ακτίνες του ήλιου, δεν αντέχω να ζω. Άφησέ με να πάω στον αχό του ανέμου κι ας χαθώ, στου ονείρου τη δίνη που τρομάζει καθετί αληθινό.

Έχω χρόνο! Πάντα νομίζεις ότι έχεις... Όλοι γκρινιάζουν για τα λεφτά, για την ατυχία τους, για χίλια μύρια ψιλοπράγματα και έχουν την αυταρέσκεια να θεωρούν πως διαθέτουν σε αφθονία το πολυτιμότερο αγαθό... ΧΡΟΝΟ! Από τη στιγμή που γεννιέσαι ζεις μέσα σε μια πελώρια κλεψύδρα που μετρά αντίστροφα. Και αρκεί μοναχά μια τόσο δα ρωγμή για να χυθεί κάθε πολύτιμος κόκκος στιγμών σου και η ζωή να γελά χαιρέκακα σε βάρος σου, που ήσουν τόσο αφελής, να νομίζεις πως είσαι άφθαρτος, να νομίζεις πώς έχεις χρόνο... Συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε το μέλλον και να φτιάχνουμε νοερά χρονοδιαγράμματα. Να βάζουμε ένα πρόγραμμα στη ζωή μας και να θέτουμε στόχους άλλοτε κοντινούς, απτούς, που σχεδόν τους αγγίζουμε κι άλλοτε άφταστους, ακατόρθωτους θα έλεγε κανείς. Μα, σπάνια σταματάς για να κοιτάξεις πίσω, να σκεφτείς τι έφτασες, τι εγκατέλειψες, τι κυνηγάς ακόμα. Απλά συνεχίζεις και θέτεις νέους στόχους, ξανά και ξανά. Γιατί; Γιατί επιμένεις πεισματικά πως έχεις μπόλικο...τι άλλο; Χρόνο. Κα