Έχω χρόνο!
Έχω χρόνο!
Πάντα νομίζεις ότι έχεις...
Όλοι γκρινιάζουν για τα λεφτά, για την ατυχία τους, για χίλια μύρια ψιλοπράγματα και έχουν την αυταρέσκεια να θεωρούν πως διαθέτουν σε αφθονία το πολυτιμότερο αγαθό... ΧΡΟΝΟ!
Από τη στιγμή που γεννιέσαι ζεις μέσα σε μια πελώρια κλεψύδρα που μετρά αντίστροφα. Και αρκεί μοναχά μια τόσο δα ρωγμή για να χυθεί κάθε πολύτιμος κόκκος στιγμών σου και η ζωή να γελά χαιρέκακα σε βάρος σου, που ήσουν τόσο αφελής, να νομίζεις πως είσαι άφθαρτος, να νομίζεις πώς έχεις χρόνο...
Συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε το μέλλον και να φτιάχνουμε νοερά χρονοδιαγράμματα. Να βάζουμε ένα πρόγραμμα στη ζωή μας και να θέτουμε στόχους άλλοτε κοντινούς, απτούς, που σχεδόν τους αγγίζουμε κι άλλοτε άφταστους, ακατόρθωτους θα έλεγε κανείς. Μα, σπάνια σταματάς για να κοιτάξεις πίσω, να σκεφτείς τι έφτασες, τι εγκατέλειψες, τι κυνηγάς ακόμα. Απλά συνεχίζεις και θέτεις νέους στόχους, ξανά και ξανά. Γιατί; Γιατί επιμένεις πεισματικά πως έχεις μπόλικο...τι άλλο; Χρόνο.
Και η ζωή γελά...
Πιστεύεις ότι μπορείς να αφήσεις για την άλλη βδομάδα τον καφέ με εκείνη την καλή σου φίλη, να αναβάλλεις (ξανά) εκείνο το ταξίδι που έλεγες "ζωής", να μη στείλεις εκείνο το μήνυμα γιατί είσαι πολύ περήφανος για να ρίξεις τα μούτρα σου, να μη ζητήσεις εκείνη τη συγγνώμη γιατί δεν έφταιγες μόνο εσύ, να μην φας εκείνο το μπέργκερ γιατί η ζυγαριά σου δεν σε ικανοποιεί, να μη ρισκάρεις με μια καινούρια δουλειά γιατί είσαι πολύ βολεμένος με αυτήν που είσαι τώρα, να μη χωρίσεις γιατί μπορεί να 'σαι δυστυχισμένος αλλά ποιος ξεκινάει απ'την αρχή, να μη ζήσεις αρκετά γιατί...γιατί έχεις χρόνο μπροστά σου. Χα!
Και ξαφνικά συμβαίνει! Τι; Η ζωή...Life happens όπως λένε και οι φίλτατοι Εγγλέζοι και σου 'ρχονται όλα τούμπα. Φτάνεις σε μια ηλικία κι αναρωτιέσαι πότε θα ζήσεις; Τυχαίνει μια σοβαρή αρρώστια ή ένα ατύχημα. Χάνεις κάποιον που αγαπάς- πολύ! Και στέκεσαι απορημένος, να θυμώνεις με σένα πρώτα, που ήσουν όντως τόσο αφελής.
Το μόνο αγαθό που δεν μπορείς να αντικαταστήσεις όταν παρέρθει είναι αυτός, ο άτιμος, που περνάει μπρος από τα μάτια μας και μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν τελειώνει εύκολα. Τουλάχιστον, ώσπου να βρεθεί μια χρονομηχανή -χρόνια την ψάχνουν χωρίς σπουδαία αποτελέσματα απ' όσο ξέρω- δεν μπορείς να ξαναπιάσεις τη στιγμή που χάθηκε. Ξέρεις εκείνη την στιγμή, που δεν είπες αυτό που σκέφτηκες, δεν έπιασες το χέρι που σου απλώθηκε ή δεν τράβηξες εκείνο που σου ξεγλιστρούσε. Κι εκείνη όμως που δεν τόλμησες, να κάνεις αυτό που ήθελες, είπες κάτι δίχως να το πολυσκεφτείς και πλήγωσες και το χειρότερο όλων; Εκείνη εκεί που δείλιασες, να τη ζήσεις στο έπακρο.
Και τι είναι άραγε ο χρόνος μας; Στιγμές! Αθροισμένες στιγμές που η μία πλάι στην άλλη τυπώνονται στην κινηματογραφική κορδέλα της ζωής μας. Και δεν είναι μόνο καλές, σίγουρα όχι. Είναι κι αυτές που μας άλλαξαν, μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα.
Και ίσως αναρωτηθείς τι σόι άρθρο είναι αυτό...όχι δεν είναι κρίση ηλικίας- σίγουρα όχι- παρότι παραμονή γενεθλίων! Είναι ένα κίνητρο να στέκεσαι στην κάθε σου στιγμή κι αφού κάνεις το λογαριασμό σου, να λες "προς ολοταχώς"! Να χαίρεσαι με όλα τα σωστά σου και με όλα τα λάθη σου ωστόσο, γιατί δίχως αυτά δε θα 'χες μάθει το παραμικρό. Να επιλέγεις με πυγμή κι ας φας τα μούτρα σου -ξανά. Να ονειρεύεσαι -πολύ και επικίνδυνα-. Να ξεκινάς -ξανά και ξανά- κι ας μηδενίζει το κοντέρ. Να ζεις... όχι σαν να έχεις πολύ χρόνο... Μα σαν να πρέπει να δημιουργήσεις ΣΤΙΓΜΕΣ τόσο πολύτιμες και σημαντικές που να μη σε νοιάζει πια ο χρόνος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου