Τζιλβές

Τον τελευταίο καιρό η ατμόσφαιρα μυρίζει πανικό. Οι άνθρωποι περνάνε βιαστικά με τα μάτια να γλιστράνε στις γραμμές απ' τα πλακάκια. Νευρικοί, με μάσκες, με ακουστικά στα αυτιά. Τι άλλο διαχωριστικό χρειάζονται άραγε από τους άλλους; Η εξάπλωση του ιού έχει γίνει τρομακτική. Κινδυνεύουμε όλοι. Εγώ. Εσύ. Καθένας μας είναι ευάλωτος. Όχι, όχι από αυτόν που φημολογείται να είναι θανατηφόρος. Εξίσου μεταδοτικός μεν. Μα ο δικός του θάνατος είναι αργός. Βασανιστικός. Δεν ξέρεις καν ότι νοσείς. Ίσως διαρκεί χρόνια.  Λέγεται απουσία συναισθημάτων. Τα πρώτα συμπτώματα είναι αμελητέα. Οι περισσότεροι δεν δίνουν καν σημασία. Γίνεσαι επιφανειακός, με μία μόνιμη τάση για αυτοδιαφήμιση. Αποζητάς την επικρότηση αγνώστων ή ακόμα χειρότερα και αυτών που αντιπαθείς. Μιλάς δεξιά και αριστερά, χωρίς καμία διαφοροποίηση αυτών που λες. Ξεχνάς ανθρώπους, γιατί ποτέ δεν τους γνώρισες και πραγματικά. Σιγά σιγά, η τάση για αυτοεπιβεβαίωση εξαπλώνεται στην καθημερινότητά σου, απομυζώντας κάθε

Σηκώθηκε από το κρεβάτι. Έδεσε τα μαλλιά της και έβαλε όσα περίσσευαν πίσω από τα αυτιά. Έπιασε το πρόσωπο της με τις παλάμες της. Ένιωσε ένα οξύ σούβλισμα δίπλα στο δεξί της φρύδι. Δεν είχε επουλώσει, ακόμα, η μελανιά. Είχε πάρει ένα βιολετί χρώμα, που μπορούσες να το πεις και χαριτωμένο. Έβγαλε τα ρούχα απ' το πλυντήριο. Της άρεσε να ξεκινάει τη μέρα της με το άπλωμα. Έτσι, μπορούσε να δει απ' το μπαλκόνι της τι μέρα έχει έξω. Αν ήταν μουντή με φορτωμένα τα σύννεφα ή αν έφταναν οι αχτίνες του ήλιου να ζεστάνουν και τις πίσω πλευρές της πολυκατοικίας.  Σειρά είχε το μαγείρεμα. Συμμάζεμα. Ξεσκόνισμα. Σκούπα. Σφουγγάρισμα. Σιδέρωμα. Αν χρειαζόταν θα έβγαινε για τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Όχι πια εκείνο της γειτονιάς, γιατί την κοίταζαν με λύπηση. Από όλα μονάχα αυτό δεν ανεχόταν. Τον οίκτο. Όλη τη μέρα πάντως με κάτι θα απασχολούταν. Από τότε που σταμάτησε τη δουλειά, γιατί της την έπεφτε το αφεντικό -όπως είπε ο Γιώργος- χρειαζόταν κάτι να γεμίζει το χρόνο της. Κά

Και λίγο αφού άλλαξε το τόσο δύσκολο '19, στο ξεκίνημα ενός νέου έτους αναρωτήθηκα, τι θα ΄θελα να πετύχω τη νέα χρονιά; Σκέφτηκα ποιοι  θα 'ναι οι νέοι μου στόχοι; Ποιες επιθυμίες μου θα είναι οι πρωταρχικές; Να βρω μια πιο κερδοφόρα δουλειά; Να παντρευτώ; Ίσως κάτι πιο εφικτό... Να τρώω πιο υγιεινά; Να πηγαίνω πιο συχνά γυμναστήριο; Και ύστερα με ρώτησα, τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω;  Αυτό που όντως με κάνει χαρούμενη;  Μια φίλη μου είχε πει πως το σύμπαν μας ακούει... Αρκεί να ξέρουμε αυτό που του ζητάμε. Πόσες φορές ήμουν όντως χαρούμενη στη χρονιά που μας πέρασε;  Πότε; Πού; Με ποιους; Έκλεισα τα μάτια και ταξίδεψα με τη μνήμη μου. Με είδα να παίζω με τον ανιψιό μου και να γελάω με την αδερφή μου. Να ταξιδεύω σε μέρη που δεν έχω ξαναδεί με ανθρώπους που αγαπώ. Με συνάντησα με φίλες σε μέρη που έσφυζαν από ζωή. Ή σε άλλα που ήμασταν μοναχά οι δυό μας, συζητώντας για την ίδια τη ζωή. Με είδα να πετυχαίνω στόχους, που θεωρο