Όλοι τόσο μόνοι...

Τον τελευταίο καιρό η ατμόσφαιρα μυρίζει πανικό. Οι άνθρωποι περνάνε βιαστικά με τα μάτια να γλιστράνε στις γραμμές απ' τα πλακάκια. Νευρικοί, με μάσκες, με ακουστικά στα αυτιά. Τι άλλο διαχωριστικό χρειάζονται άραγε από τους άλλους;

Η εξάπλωση του ιού έχει γίνει τρομακτική. Κινδυνεύουμε όλοι. Εγώ. Εσύ. Καθένας μας είναι ευάλωτος. Όχι, όχι από αυτόν που φημολογείται να είναι θανατηφόρος. Εξίσου μεταδοτικός μεν. Μα ο δικός του θάνατος είναι αργός. Βασανιστικός. Δεν ξέρεις καν ότι νοσείς. Ίσως διαρκεί χρόνια. 

Λέγεται απουσία συναισθημάτων.

Τα πρώτα συμπτώματα είναι αμελητέα. Οι περισσότεροι δεν δίνουν καν σημασία. Γίνεσαι επιφανειακός, με μία μόνιμη τάση για αυτοδιαφήμιση. Αποζητάς την επικρότηση αγνώστων ή ακόμα χειρότερα και αυτών που αντιπαθείς. Μιλάς δεξιά και αριστερά, χωρίς καμία διαφοροποίηση αυτών που λες. Ξεχνάς ανθρώπους, γιατί ποτέ δεν τους γνώρισες και πραγματικά. Σιγά σιγά, η τάση για αυτοεπιβεβαίωση εξαπλώνεται στην καθημερινότητά σου, απομυζώντας κάθε ίχνος αυθεντικότητας από αυτά που κάνεις, από αυτά που σκέφτεσαι. Αυτορρυθμίζεσαι να λες αυτό που πρέπει. Να κάνεις ό,τι και οι άλλοι. Να μη νιώθεις. Τίποτα. 

Και όσο η ασθένεια προχωρά η απώθηση κάθε ίχνους συναισθήματός εξαπλώνεται σε κάθε σου κύτταρο. Παύεις να νοιάζεσαι. Σταματάς να αγαπάς, τους λιγοστούς που αγαπούσες. Και για έρωτα; Ούτε λόγος! Απαγορευτικό συναίσθημα που έχει τη δύναμη να εξαλείψει εξολοκλήρου την ασθένεια. Υψώνεις τείχη. Αποξενώνεσαι. Μένεις μόνος. Καμία ενσυναίσθηση δεν μπορεί να φυτρώσει. Η ανιδιοτέλεια είναι από τα πρώτα στοιχεία που εξαφανίζεται δια παντός. Όχι, ότι πριν αρρωστήσεις την είχες και σε άπλετη ποσότητα στο μέσα σου. Και τόσο απλά νοσείς. 

Ζεις χωρίς να ζεις. Δουλεύεις για να πληρώνεις. Βγάζεις λεφτά με κάθε μέσο. Πουλάς κομμάτια του εαυτού σου. Δεν έχεις τίποτα να περιμένεις. Χάνεσαι σε θολά νερά και καπνούς που σε κάνουν να ξεχνάς. Ξεχνάς ποιος είσαι, αν είχες μάθει και ποτέ. Και ζεις, νοσώντας μια ασθένεια που δεν ξέρεις καν ότι έχεις...

Κι αν σου λέγαν ότι έχεις 40 ώρες ζωής; Θα ήσουν ικανοποιημένος από όσα έχεις ήδη ζήσει; Θα  'σουν πλήρης; Ποιον θα 'παιρνες τηλέφωνο; Ποιον θα 'θελες να δεις; Ποιες συγγνώμες θα έλεγες; Ποιους εγωισμούς θα ξεχνούσες;

Και πες μου αλήθεια; 

Πόσες αγκαλιές χρωστάς;

"Υπάρχει φόβος, άγχος, πόνος, σταρχιδισμός και θάρρος
Η κοπελιά μακριά κι αυτό είναι εις βάρος 
Κοίτα τον πλανήτη που ζούμε είναι μεγάλος 
κάνε κάτι να ζήσεις καυτές τις τελευταίες σου στιγμές 
Κάποτε λέγαμε γάμησε το χθες… 
Κάποτε λέγαμε ζήσε το σήμερα, μάλλον σωστές οι διδαχές"