Μην ξεχνάς να σε αγαπάς...

Έρχονται κείνα τα πρωινά που όλα σου μοιάζουν ανούσια, αναίτια. Ένα άλφα στερητικό κλέβει από παντού τη χαρά και συ αρνείσαι να εγκαταλείψεις το κρεβάτι, μαλώνεις με τις αχτίδες του ήλιου που έχουν το θράσος να σε παρενοχλούν, με περισσή αυθάδεια και ο μόνος σύμμαχος φαντάζει το πάπλωμα που σε βοηθάει να κρυφτείς, να προσποιηθείς πως δεν υπάρχεις, πως δεν υπήρξες ποτέ.

Είναι τούτες οι δύστροπες μέρες που σου κάνουν αδιάκριτες ερωτήσεις σαν την κουτσομπόλα γειτόνισσα: "Ποιος είσαι;", "Τι κάνεις στη ζωή σου;", "Πόσα λάθη έχεις κάνει;", "Πόσα σκοπεύεις να κάνεις ακόμα;". Ως κι ανάσα σου φαντάζει ανορθόγραφη, λανθασμένη τρόπον τινά.

Θυμώνεις.

Με σένα πρώτα.

Με την ασυμβατότητά σου.

Με την έλλειψη "φυσιολογικότητας" από τη ζωή σου.

Απουσιάζουν όλα τα θεμιτά υποκοριστικά "δουλίτσα", "οικογενειούλα", "παιδάκια". Εσύ ονειρεύεσαι, αλλά ζεις σε μια εποχή που τα όνειρα φορολογούνται. Και όσο μεγαλύτερα τα όνειρα, τόσο μεγαλύτερο το χαράτσι.

Νευριάζεις.

Με τους άλλους.

Που δεν βλέπουν, δεν καταλαβαίνουν.

Και πρέπει εσύ να εξηγείς.

Μα δεν εξηγούνται όλα με λόγια που μπορεί να πλάσει η γλώσσα.

Κι έπειτα;

Έπειτα στεναχωριέσαι. Κλαις. Μαυρίζεις περισσότερο από πριν, γιατί νιώθεις μόνος. Μόνος μέσα στους τόσους που σου μιλάνε, σε αγγίζουν, σε κοιτάζουν χωρίς να μπορούν να σε -δουν-, σε ακούν χωρίς να καταλαβαίνουν τι γλώσσα μιλάς. Κι αυτή η μοναξιά είναι η μεγαλύτερη απ' όλες.

Μα τούτες οι μέρες, αυτές ακριβώς, είναι που γίνεσαι πιο δυνατός. Κοιτάς τους δαίμονές σου στα μάτια και τους γυρνάς αυτάρεσκα την πλάτη. Τους φωνάζεις πως δεν νίκησαν ακόμη.

Πηδάς απ' το κρεβάτι, τραγουδάς, μαγειρεύεις γι΄αυτούς που αγαπάς, παίζεις μια μελωδία στην κιθάρα σου, τσαλαβουτάς στη θάλασσα, γράφεις, παίρνεις αυτόν που αγαπάς και απλά περπατάς... Ζεις!

Κι όσο κι αν είχες θυμώσει, νευριάσει, στεναχωρεθεί, κλάψει...πονέσει, απαρνηθεί τον εαυτό σου τον ίδιο, βρίσκεις τη δύναμη, που καμιά φορά τρυπώνει στα πιο απίθανα μέρη για να ξεχάσεις ότι υπάρχει.

Τη δύναμη πρωτίστως να σε συγχωρείς! Να συγχωρείς τον εαυτό σου που δεν ήταν πάντα αρκετά δυνατός, που έκανε λάθη, που δεν ήταν όλες οι επιλογές του σωστές -και ποιανού ήταν όμως;

Βρίσκεις τη δύναμη να σε αγαπάς.

Κι αρχίζεις να χτίζεις πάλι απ' την αρχή.

Να αγκαλιάζεις τις τέλειες ατέλειές σου. 

Κι έτσι αρχίζεις να αγαπάς και τους άλλους, με τις ατέλειές τους. Για τις ατέλειές τους.

Ο Χριστός είχε πει "Αγαπάτε αλλήλους..." τείνουμε να ξεχνάμε όμως την υπόλοιπη φράση "...ως εαυτόν".

Κι ίσως αυτές οι μέρες, οι δύστροπες, θυμίζουν καταιγίδα. 

Πρέπει, όμως να -σε αγαπάς- για την κάθε σου μέρα, ακόμη κι όταν αυτή είναι βροχερή.