Τζιλβές

23/12/2018 Περίμενα την αδερφή μου με τη μικρή Λουίζα να έρθουν στο σπίτι για τον καθιερωμένο καφέ της Κυριακής. Ήταν η αγαπημένη μου μέρα της εβδομάδας, απολάμβανα το παιχνίδι με τη μικρή και το κους κους με την Άννα. Τον τελευταίο καιρό όμως, είχαν αλλάξει τα πράγματα. Η Άννα μετά το διαζύγιο ήταν μόνιμα μελαγχολική και αμίλητη. Από ψυχή της παρέας μεταμορφώθηκε σε πουλί που του ‘κλέψαν τη λαλιά. Συνήθως πηγαίνει στο παράθυρο και το βλέμμα της χάσκει σαν κάτι να γυρεύει, σαν να ψάχνει κάποιον γνωστό στους περαστικούς. Δεν έκλαιγε, μα φαινόταν πως είχε κλάψει. Καμιά φορά τα δάκρυα είναι τα λόγια της ψυχής, που στέκει άλαλη. Η μικρή ευτυχώς με συνήθισε και δε βάζει πια τα κλάματα όποτε την πλησιάζω, όπως παλιότερα. Της αρέσει να της διαβάζω παραμύθια και να μου δείχνει κάθε λογής μπιχλιμπίδια που φέρνει μαζί της. Τα κλειδιά στην πόρτα μ’ έβγαλαν απ’ τις σκέψεις. Από όταν είχα μετακομίσει στο σπίτι πριν 2 χρόνια, της είχα δώσει δικά της κλειδιά. «Ήρθατε;» Η μικρή ήρ

Αν ήθελε κανείς να περιγράψει τη Λιλιάνα θα 'λεγε ότι μοιάζει με ξωτικό, έτσι λιλιπούτεια και μικροσκοπική που ήταν καμωμένη. Τόσο πολύ που σε 'κανε να πιστεύεις ότι κάπου φύλαγε τα διάφανα φτερά της. Αφοπλιστικά πράσινα μάτια με κίτρινες πιτσιλιές, ενός απρόσεχτου ζωγράφου, κοντοκουρεμένα κόκκινα μαλλιά αποκάλυπταν προκλητικά το μακρύ λαιμό της.    Έμοιαζε με χιονονιφάδα, σαν αυτή που είχε τατουάζ στον αυχένα, τόσο τέλεια ατελής, τόσο ανείπωτα μοναδική. Είχε αυτό το "κάτι" που σε μαγνήτιζε, σε μάγευε σαν σειρήνα κι έκανε αδύνατο να μείνεις μακριά της. Ίσως ήταν αυτή η ανάκατη αίσθηση μυστηρίου και μελαγχολίας που φορούσε για πέπλο και διαχεόταν αναπόφευκτα στην ατμόσφαιρα. Δεν ήταν μονάχα ποθητή, μα προκαλούσε ένα αίσθημα για να την προστατέψουν. Λες και μονομιάς καθένας που την προσέγγιζε μεταμορφωνόταν σε ιππότη που έπρεπε να τη σώσει απ'το δράκο.  Ίσως όμως αγνοούσαν ποιος ήταν ο δράκος. " Και εγώ θυμάμαι παντού να σε ψάχνω ξωτικό  να δω αλήθεια

Καθόταν στο περβάζι του παραθύρου και το κενό βλέμμα της ήταν κολλημένο στη μολυβένια θάλασσα. Έδειχνε εντελώς ατημέλητη με τις ξεβαμμένες φόρμες, τα μαλλιά πιασμένα άτσαλα και τα κατακόκκινα μάτια της πρησμένα. Οι ερυθρές χαρακιές στα ασθενικά της χέρια φαίνονταν ξεκάθαρα αν και έτειναν να αναρρώσουν. Σίγουρα είναι από κείνες τις κοπελίτσες που στο πρώτο χαστούκι απ' τον έρωτα καταφεύγουν στην εύκολη λύση να την "κοπανήσουν" απ' τη ζωή. Και τι άλλο θα μπορούσε να 'χει ζήσει μια πιτσιρίκα κοντά 24 χρονών; Τι προβλήματα θα μπορούσε να 'χει μια τόσο εμφανίσιμη κοπέλα; Μαύρα πλούσια, σγουρά μαλλιά που όταν τ' άφηνε ξέπλεκα ήταν αξιοζήλευτα, πράσινα, αμυγδαλωτά μάτια και ένα δέρμα ίδιο με σοκολάτα γάλακτος. Κι είναι ν' απορείς πώς μια κοπέλα που τα 'χει όλα φτάνει στο σημείο να πληγώσει έτσι τον ίδιο της τον εαυτό.                                   ********************************* Πάψε! Σταμάτα! Σταμάτα να σκέφτεσαι πια! Σταμάτα να -

Κατέβαινες από μια στενή πέτρινη σκάλα που από ένα σημείο κι έπειτα γινόταν ξύλινη για να καταλήξει στα πολύχρωμα βότσαλα της παραλίας. Από πάνω ήταν καλυμμένη με κληματαριά σαν να ‘θελε να κρύψει τη μυστική παραλία απ΄ τα αδιάκριτα μάτια. Η μισή παραλία στρωμένη με βότσαλα και η υπόλοιπη αμμούδα με κανά σκόρπιο κοχύλι και λίγα ξεραμένα φύκια ως εκεί που ερωτοτροπούσε με το κύμα. Η θάλασσα είχε τρεις αποχρώσεις του μπλε, γαλανό λίγο πριν σκάσει το κύμα σε λευκούς αφρούς, μπλε σκούρο λίγο πιο μέσα γιατί αχνοφαίνονταν οι πλάκες που κάλυπταν το βυθό και μπλε ρουά όσο ξεμάκραινε το μάτι προς τα βαθιά. Χανόσουν λίγο πριν το γαλάζιο του ορίζοντα που ενωνόταν με τον ουρανό. Ήταν ένας μικρός κολπίσκος που περιβαλλόταν από ένα ψηλό βράχο σαν τείχος προστασίας, ακόμα κι απ’ τα μάτια του Θεού, απ’ όπου κρέμονταν λες κι ήθελαν να βουτήξουν, ψιλόλιγνα πεύκα. Η μόνη πρόσβαση ήταν εκείνη η στενή σκάλα που σε έβγαζε απ’ τον παράδεισο. Δυο τρεις ξεχασμένες ξαπλώστρες εδώ κι εκεί, ξέμακρ

Κρατούσα το μεγάλο μου ποτήρι κρασιού στο μέσο της παλάμης μου και τα δάχτυλά μου το είχαν αγκαλιάσει ολοκληρωτικά. Ένιωσα το βλέμμα του να έχει καρφωθεί στο προφίλ μου και να χαϊδεύει απαλά τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου,να γκρεμίζεται στην κλειδα μου και να περιπλανιέται νωχελικα στους ακάλυπτους ώμους μου. Τη στιγμή που άρχισε να γίνεται τολμηρό, γυρισα και τον κάρφωσε με το πιο αυστηρό ύφος που διέθετα. Τα βλέφαρα του δεν τρεμόπαιξαν ούτε για δευτερόλεπτο. Ήτανε από εκείνο το είδος άντρα, που όταν ήθελε κάτι, απόφασιζε να το κατακτήσει πάση θυσία. Επιβλητικός Λέοντας που τα ήθελε ολα δικα του ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα τα παίξει όλα για όλα. Κοιτούσε και φερόταν στην κάθε γυναίκα που ήθελε να πολιορκήσει, σαν να την είχε κατακτήσει ήδη, σαν να μην υπήρχε καν λόγος να πολεμήσει, γιατί θα του παραδιδόταν αμαχητί. Ασυναίσθητα σήκωσα το φρύδι ολο ειρωνεία και γύρισα απαξιωτικά την πλάτη μου. Όχι δεν μου ήταν αδιάφορος - πώς θα μπορούσε άλλωστε με τέτοιο βλέμμα που σ