Τζιλβές

     Έφτασε η εποχή που τα Σάββατα γίναν ολόιδια με τις Δευτέρες. Γκρίζα σύννεφα απελπισίας καρφώθηκαν πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων και τους γέμισαν θυμό και αγανάκτηση. Πλήθυναν οι βαριαστεναγμοί και τα ξεφυσήματα. Όλοι μαλώνουν χωρίς καλά καλά κι οι ίδιοι να ξέρουν το γιατί. Τα χαμόγελα σβήστηκαν από τα πρόσωπα των περαστικών. Όλοι πήραν για παρέα ένα σκύλο, μήπως και παρ' ελπίδα τους θυμισει ξανά πως να αγαπούν. Τα βλέμματα δε μιλάνε πια μεταξύ τους, παρά είναι χαμένα στο άπειρο της σκέψης τους. Κι άλλα πάλι καρφωμένα σε φωτεινές οθόνες πιο κενά από ποτέ. Η ζωή διαδραματίζεται μέσα από καλοστημένες και επί πολλάκις επεξεργασμένες φωτογραφίες, που ανεβαίνουν στα social, παρέα με ένα πιασάρικο quote, επαρκώς θελκτικό για τα likes. Η αξία των ανθρώπων μετριέται σε ακόλουθους που λίαν συχνά εξαγοράζονται για να ενισχύσουν το γόητρο τους.  Γεννήθηκε η γενιά των ανθρώπων που ζουν σε δύο πραγματικότητες, την αληθινή και την ψηφιακή. Μα δεν ξέρουν πάντα ποια είναι η πραγματική. Μικρ

Τον τελευταίο καιρό η ατμόσφαιρα μυρίζει πανικό. Οι άνθρωποι περνάνε βιαστικά με τα μάτια να γλιστράνε στις γραμμές απ' τα πλακάκια. Νευρικοί, με μάσκες, με ακουστικά στα αυτιά. Τι άλλο διαχωριστικό χρειάζονται άραγε από τους άλλους; Η εξάπλωση του ιού έχει γίνει τρομακτική. Κινδυνεύουμε όλοι. Εγώ. Εσύ. Καθένας μας είναι ευάλωτος. Όχι, όχι από αυτόν που φημολογείται να είναι θανατηφόρος. Εξίσου μεταδοτικός μεν. Μα ο δικός του θάνατος είναι αργός. Βασανιστικός. Δεν ξέρεις καν ότι νοσείς. Ίσως διαρκεί χρόνια.  Λέγεται απουσία συναισθημάτων. Τα πρώτα συμπτώματα είναι αμελητέα. Οι περισσότεροι δεν δίνουν καν σημασία. Γίνεσαι επιφανειακός, με μία μόνιμη τάση για αυτοδιαφήμιση. Αποζητάς την επικρότηση αγνώστων ή ακόμα χειρότερα και αυτών που αντιπαθείς. Μιλάς δεξιά και αριστερά, χωρίς καμία διαφοροποίηση αυτών που λες. Ξεχνάς ανθρώπους, γιατί ποτέ δεν τους γνώρισες και πραγματικά. Σιγά σιγά, η τάση για αυτοεπιβεβαίωση εξαπλώνεται στην καθημερινότητά σου, απομυζώντας κάθε

Σηκώθηκε από το κρεβάτι. Έδεσε τα μαλλιά της και έβαλε όσα περίσσευαν πίσω από τα αυτιά. Έπιασε το πρόσωπο της με τις παλάμες της. Ένιωσε ένα οξύ σούβλισμα δίπλα στο δεξί της φρύδι. Δεν είχε επουλώσει, ακόμα, η μελανιά. Είχε πάρει ένα βιολετί χρώμα, που μπορούσες να το πεις και χαριτωμένο. Έβγαλε τα ρούχα απ' το πλυντήριο. Της άρεσε να ξεκινάει τη μέρα της με το άπλωμα. Έτσι, μπορούσε να δει απ' το μπαλκόνι της τι μέρα έχει έξω. Αν ήταν μουντή με φορτωμένα τα σύννεφα ή αν έφταναν οι αχτίνες του ήλιου να ζεστάνουν και τις πίσω πλευρές της πολυκατοικίας.  Σειρά είχε το μαγείρεμα. Συμμάζεμα. Ξεσκόνισμα. Σκούπα. Σφουγγάρισμα. Σιδέρωμα. Αν χρειαζόταν θα έβγαινε για τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Όχι πια εκείνο της γειτονιάς, γιατί την κοίταζαν με λύπηση. Από όλα μονάχα αυτό δεν ανεχόταν. Τον οίκτο. Όλη τη μέρα πάντως με κάτι θα απασχολούταν. Από τότε που σταμάτησε τη δουλειά, γιατί της την έπεφτε το αφεντικό -όπως είπε ο Γιώργος- χρειαζόταν κάτι να γεμίζει το χρόνο της. Κά

Και λίγο αφού άλλαξε το τόσο δύσκολο '19, στο ξεκίνημα ενός νέου έτους αναρωτήθηκα, τι θα ΄θελα να πετύχω τη νέα χρονιά; Σκέφτηκα ποιοι  θα 'ναι οι νέοι μου στόχοι; Ποιες επιθυμίες μου θα είναι οι πρωταρχικές; Να βρω μια πιο κερδοφόρα δουλειά; Να παντρευτώ; Ίσως κάτι πιο εφικτό... Να τρώω πιο υγιεινά; Να πηγαίνω πιο συχνά γυμναστήριο; Και ύστερα με ρώτησα, τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω;  Αυτό που όντως με κάνει χαρούμενη;  Μια φίλη μου είχε πει πως το σύμπαν μας ακούει... Αρκεί να ξέρουμε αυτό που του ζητάμε. Πόσες φορές ήμουν όντως χαρούμενη στη χρονιά που μας πέρασε;  Πότε; Πού; Με ποιους; Έκλεισα τα μάτια και ταξίδεψα με τη μνήμη μου. Με είδα να παίζω με τον ανιψιό μου και να γελάω με την αδερφή μου. Να ταξιδεύω σε μέρη που δεν έχω ξαναδεί με ανθρώπους που αγαπώ. Με συνάντησα με φίλες σε μέρη που έσφυζαν από ζωή. Ή σε άλλα που ήμασταν μοναχά οι δυό μας, συζητώντας για την ίδια τη ζωή. Με είδα να πετυχαίνω στόχους, που θεωρο

Περπάτησα κάτω από τα φύλλα που θρόιζαν και σήκωσα το γιακά μου για να γλιτώσω απ' την υγρασία που ένιωθα να με  τρυπά. Κοίταζα τις πλάκες τους πεζοδρομίου, με εκνεύριζαν όλες οι κακοτεχνίες και τα σπασίματα, μα προσπαθούσα να τα αγνοήσω. Μια άδεια σακούλα που στροβιλιζόταν στον αέρα μου τράβηξε την προσοχή. Θύμιζε πικραλίδα που σκορπάει. Είχα φτάσει στη στάση από όπου έπαιρνα πάντα το λεωφορείο 7 για τη σχολή. Καθόταν μία κοπέλα με μωβ ζιβάγκο, ένα παλτό στο χρώμα του κρόκου και ένα κασκόλ που περισσότερο θύμιζε κουβέρτα. Μόλις με είδε μου έκανε χώρο για να κάτσω και μειδίασε. Συνέχισα να κοιτάζω τις πλάκες. Ακόμα δεν τα πήγαινα καλά στην επαφή με αγνώστους. Αυτή, όμως, κάτι μου θύμιζε. Είχε κάτι πολύ οικείο. Ίσως τα χρώματα. Το άρωμα που θύμιζε καλοκαίρι, μέσα στο καταχείμωνο. Μα ναι! Την κυρία Γιάννα. Την πρώτη μου κυρία στην πρώτη δημοτικού. Όχι, όχι της τάξης. Τη δική μου, χρωματιστή κυρία. *****************************************************************************

Βγήκε στην παραλιακή να περπατήσει.  Έτρεχε σχεδόν. Να ξεφύγει.  Από τι;  Από ποιον;  Από τον ίδιο της τον εαυτό μάλλον.  Ένιωθε να πνίγεται, να μη της φτάνει ο αέρας.  Παγιδευμένη. Φυλακισμένη στους τέσσερις τοίχους της ζωής που ζούσε μία αέναη λούπα των ίδιων πραγμάτων, χωρίς να νιώθει, να ονειρεύεται.  Χωρίς να έχει κάτι να περιμένει. Κάτι να ελπίζει. Κάτι που θα την κάνει να χαμογελά.  Η θάλασσα, μόνο αυτή ήταν εκεί να την ακούει υπομονετικά δίχως να χρειάζεται να μιλά. Να την τροφοδοτεί οξυγόνο, όταν ένιωθε πως της τελειώνει. ************************************************** Ποια είναι τάχα εκείνη η κινητήριος δύναμη που σε ξυπνά από το λήθαργο της ρουτίνας; Τι σόι πράγμα σε κάνει να ξεχνάς. Να ξεχνάς ποιος ήσουν, τι έχεις ζήσει, τι ραντεβού έχεις κλείσει για αύριο, πόσα χρωστάς στη ΔΕΗ, πότε πρέπει να παραδώσεις το πρότζεκτ στη δουλειά.  Είναι εκείνο εκεί το συναίσθημα που δειλιάζω ακόμη και να ξεστομίσω, μήπως μ'ακούσει κι έρθει να με τιμ